„Od niepełnosprawności niestety nie da się uciec” [ROZMOWA]

Rozmowa z Wandą Kołtun, 66-letnią koszalinianką, która od 20 lat porusza się na wózku inwalidzkim.

Niepełnosprawni tradycyjnie podczas Dni Koszalina na Rynku Staromiejskim obchodzili swoje święto. Nie pierwszy raz przemierza Pani stoiska w poszukiwaniu przedmiotów ozdobnych. Czym dla Pani jest ten dzień?

Środowisko osób niepełnosprawnych w sposób naturalny jest mi bliskie. Patrzę, jak radzą sobie ze swoim życiem, co i jak tworzą. Na pewno sobie też coś kupię. Podobają mi się na przykład butelki ozdobione techniką decoupage i oklejone kawałeczkami gałązek. Również bransoletki w różnych kolorach są świetne. Na pewno nie kupię prac malarskich, bo sama się tym zajmuję.

Czy uczestniczy Pani w warsztatach sztuki dla osób niepełnosprawnych?

W Centrum Kultury 105 organizowane są zajęcia plastyczne dla niepełnosprawnych i dla seniorów. Biorę w nich udział. Maluję obrazy olejne. Mamy własne wystawy.

W kuluarach sejmu wiele tygodni trwał protest matek osób niepełnosprawnych. Popiera Pani tę formę walki o spełnienie postulatów środowiska?

Mam mieszane uczucia, choć protestującym przyznaję rację. Przez lata była to grupa społeczna, o której się milczało lub niechętnie mówiło. Sama jestem niepełnosprawna. Wiem, ile to mnie i mojego męża kosztuje czasu i wysiłku. Od niepełnosprawności nie da się uciec.

Rząd chce najwyżej zarabiających obciążyć daniną solidarnościową, żeby spełnić część oczekiwań protestujących. To dobry pomysł? Czy Pani wystarcza na godne życie?

Na szczęście mam emeryturę. Zachorowałam nieodwracalnie, kiedy miałam za sobą 20 lat pracy. Pieniądze z trudem jednak wystarczają na leki. Trzeba oszczędnie żyć i wybierać to, co jest najważniejsze. Nie dziwię się więc osobom, które protestują. Dziecko niepełnosprawne pod opieką to problem ogromny. Bez kosztów społecznych się nie obejdzie. Skłaniam się więc ku temu, aby ponieśli je ludzie o dochodach wielokrotnie przewyższających nasze.