Zasłyszane: Wstyd ponad podziałami

Felieton/ Koczujący w sejmie niepełnosprawni, to widok znany z przeszłości. W czasach rządów koalicji PO-PSL długie negocjacje zakończyły się skromnymi ustaleniami, niewielkim wzrostem rent i innej pomocy.

Odchodząc koalicjanci przewidzieli kilkaset milionów na dalsze wsparcie tej, dramatycznie skrzywdzonej przez los grupy ludzi. Następcy ze Zjednoczonej Prawicy tych pieniędzy potrzebującym nie wypłacili.Czułem wstyd, że ludzie, którzy są cichymi bohaterami codziennego dnia, w pokorze dźwigając swój krzyż muszą wręcz żebrać o niewielkie pieniądze. Powiedzmy jasno, to co zrobiła w tym zakresie koalicja PO – PSL nie napawa mnie dumą. Rządząca Zjednoczona Prawica o niepełnosprawnych dorosłych i ich opiekunach jednak całkowicie zapomniała. To stąd kolejny dramatyczny protest i żądania 500 złotych miesięcznego zasiłku dla każdego niepełnosprawnego, który ukończył 18 lat oraz podniesienia do 1050 złotych renty socjalnej.

Przed wyborami 2015 roku mamy z dziećmi słyszały, że uzyskają od zwycięskiego PiS-u wielkie wsparcie. Dzisiaj rządzący chwalą się wielkimi zyskami, a to ze szczelnego VAT-u, a to z innych podatków lub po prostu w wyniku dobrych wyników gospodarczych i dobrej koniunktury w Europie. Słyszymy, że renta socjalna będzie podniesiona do 1050 złotych, ale mowy nie ma o 500 złotych dla dorosłych niepełnosprawnych. Rząd podpisuje umowy z częścią organizacji niepełnosprawnych i ustami minister Rafalskiej wzywa matki z niepełnosprawnymi do opuszczenia sejmu.

Poseł PiS-u nawołuje nawet do usunięcia ich stamtąd siłą. Nie mam satysfakcji z tego, że PiS został przyłapany na kolejnym kłamstwie, że jego wyborcze obietnice są niewiele warte. Trwale chorzy, niepełnosprawni i ich rodzice, zwłaszcza ci, których dochody są skromne, musza być przedmiotem specjalnej troski całej klasy politycznej, ponad wszelkimi podziałami. Polityczna walka nie może być mylona z polityczną nienawiścią. Wierzę, że rozsądek zwycięży i skończy się upokarzanie ludzi, dla których każdy dzień jest wyzwaniem i nikt, nigdy z tego nie wyzwoli.

Jan Kuriata