Książkowo: Wciągający ciężar w torebce

Felieton/ Nie lubię tracić czasu. Zawsze, kiedy mam przed sobą choćby półgodzinną podróż, do torebki wrzucam książkę. Czytanie sprawia, że czas płynie szybciej i nawet kilka godzin w pociągu czy autobusie przestaje być straszne.

Zanim jednak zabrałam ze sobą TĘ książkę, kilka razy się dobrze zastanowiłam. “Labirynt duchów” Carlosa Ruiza Zafona liczy sobie – bagatela – 885 stron. Ni to poręczne, ni to lekkie. Wiedziałam jednak, że noszenie tego ciężaru się opłaci. Tak też się stało.

“Labirynt duchów” to książka o… książkach. Jest to kontynuacja chyba najbardziej znanej powieści Zafona “Cień Wiatru”. Rzecz dzieje się w przed- i powojennej Barcelonie. Pisarz opisuje miasto w taki sposób, że można się w nim zakochać, tylko o nim czytając. Właśnie dzięki jego książkom Barcelona znajduje się w pierwszej trójce moich podróżniczych celów.

W każdej z jego powieści bohaterowie trafiają do mistycznego miejsca – Cmentarza Zapomnianych Książek. Zajmuje ono ogromną, pełną labiryntów i zakamarków przestrzeń, której każdy centymetr sześcienny pokryty jest powieściami, nowelami i poematami. Toż to prawdziwy raj dla moli książkowych!

Główni bohaterowie są księgarzami. W każdej z części opowiadają tajemnicze historie pełne krwi, mordów i dynamicznych zwrotów akcji. “Labirynt duchów” i pozostałe powieści Zafona to takie nietypowe, zabawne kryminały osadzone w nieco bajkowej konwencji i hiszpańskiej rzeczywistości. Mimo, że są pokaźne objętościowo, a pierwsze 100 stron zawsze jest lekko nudnawe, to warto im poświęcić swój czas. Choćby dla takich mądrości życiowych, jak ta, wygłoszona przez Fermina, jednego z bohaterów: „Za młodu myślałem, że aby żeglować po świecie, wystarczy opanować dobrze trzy umiejętności. Raz: zawiązywać sznurowadła. Dwa: rozebrać kobietę z rozmysłem. I trzy: czytać po to, by każdego dnia rozkoszować się kilkoma stroniczkami napisanymi przenikliwie i składnie”. Nic, tylko brać przykład.

Dominika Grzyb