Uśmiech to jest najlepszy lek

Zawsze w okolicach Dnia Dziecka myślę sobie o moich rodzicach. Byli parą, która uwielbiała tworzyć niestandardowe okazje do dawania sobie prezentów. Kiedy zauważyli, że nikt im już podarków na Dzień Dziecka nie daje, sami zaczęli to robić.

W ten sposób we troje czekaliśmy na drobiazgi, co zawsze było przyczyną radości. W tym roku postanowiłam sama sobie zrobić prezent z okazji Dnia Dziecka, wprowadzając tym samym nową tradycję. Od teraz co roku w okolicach czerwca będę wracać do swoich ulubionych lektur z dzieciństwa. Na pierwszy ogień poszedł „Tajemniczy Ogród” Francesa Hodgonsa Burnetta. Ta historia znana jest pewnie większości z nas. Panienka Mary po śmierci rodziców trafia do ogromnego domu swojego wuja. Odnajduje wejście do tajemniczego, zakazanego ogrodu. Wraz z Dickiem, mieszkańcem wrzosowiska oraz Collinem, czyli chorym synem wuja zaczynają pielęgnować go i sprawiają, że odżywa.
Zdumiewające jest to, jak inaczej się czyta książki sprzed lat. Zwróciłam uwagę, jak bardzo opowieść jest przesycona samotnością. Mary jest kapryśna, bo chce, żeby ktoś poświęcił jej czas i zwyczajnie pokochał. Wuj ucieka przed odpowiedzialnością za chorego syna, bo widzi w nim zmarłą żonę. Collin zaś, zamknięty w swoim pokoju, przykuty do łóżka przez wyimaginowaną chorobę, próbuje podporządkować sobie służbę. Jednocześnie o niczym nie marzy bardziej, niż żeby ojciec poświęcił mu czas. Wszystkich łączy i leczy ogród, bo każdemu z nich daje radość. Dla dzieci jest to nowo odkryte uczucie, dla wuja natomiast obudzone po latach smutku. „Szczery śmiech jest dla dziecka zdrowszy niż pigułki i leki”, jak mówi autor. A ja jestem pewna, że takie lekarstwo jest najlepsze dla każdego, niezależnie od wieku. Wystarczy znaleźć coś, co go będzie powodować.